Veel te lang geleden!

Er is zo veel gebeurd na mijn laatste bericht. Ik ga niet de hele periode beschrijven, maar graag neem ik jullie mee naar de periode voor de start van het WK!

Het hele jaar ben je bezig met trainen voor het WK. Elk interview gaat erover, elke training en wedstrijden doe je als voorbereiding op dat grote toernooi in augustus. Na Gotzis heb ik een aantal kleine wedstrijden gedaan en ben ik Nederlands kampioen verspringen geworden.

Maar ik ben een beetje op de achtergrond gebleven. Ik wilde vooral hard trainen. Het WK kwam steeds dichterbij en dat merkte ik aan van alles! Meer media en meer spanning bij mezelf. Vooral de laatste week voor het WK werd ik vrij bitchie. Als een training niet lekker liep baalde ik daar nog meer van dan normaal. Ik wilde in topvorm zijn. Maar niet alle trainingen gingen super.. wel goed hoor, maar ik wilde meer dan goed. Ik had toch een beetje medelijden met mijn coach en teammaatjes, want ik zat al een beetje in mijn eigen bubbel en wilde dat alles perfect zou gaan. Terwijl ik nu ook wel weet dat het geen garantie geeft als je de week voor het WK schittert op elke training, maar voor je zelfvertrouwen is het wel fijn.

Een paar dagen voor vertrek hadden wij een mediadag op Papendal. De vragen die aan mij gesteld werden waren anders dan de vragen van vorige jaren. Ik ben Europees kampioen en nationaal recordhoudster, dat was wel even wennen. Er was meer druk van buitenaf. Ik wist dat ik goed in vorm was, maar ik hou dat liever voor mezelf dan dat ik dat van de daken schreeuw.

Al vorig jaar had ik het over het WK in Londen. Ik kende de verhalen van de Olympische Spelen 2012. Het publiek was geweldig. Het bleek dat alle dagen al uitverkocht waren, hoe gaaf!

Dinsdag 1 augustus vertrokken wij dan naar Londen met de trein. De oranje-sfeer zat er al goed in. Aangekomen in het hotel mocht ik meteen door naar de dopingcontrole. Ook dit hoort er nou eenmaal bij! Daarna had ik meteen een interview op de Tower Bridge. Het was een druk dagje, maar doordat ik meteen naar de Tower Bridge ging (10min vanaf ons hotel) besefte ik meteen dat het nu echt ging beginnen, ik ben aangekomen in Londen.

Ik deelde mijn kamer met Nadine Visser, die ook startte op de meerkamp. Nadine oftewel Koala.. is een perfect kamergenootje. Ze houdt namelijk enorm van slapen en dat kwam goed uit, want daardoor ging ik ook meer slapen wat goed is voor de wedstrijd. Elke ochtend stonden we goed op met een muziekje, waardoor de sfeer meteen top was. Je bent concurrenten van elkaar, maar zo heb ik dat geen 1 moment ervaren.

Mijn familie kwam ook naar Londen. De dag van tevoren wilde ik ze graag nog even zien om rustig te blijven en niet gek te worden van de zenuwen.

Zaterdag 5 augustus begon ik dan! Ik kwam het stadion binnen voor de 100m horden en ik stond daar met een brede glimlach. Ik was nerveus, maar had er vooral super veel zin in! Het stadion ging helemaal uit zijn dak! De race was goed, net iets boven mijn PR, maar heel prima!

Het hoogspringen was spannend. Het hele jaar had ik last van mijn knie gehad waardoor ik niet veel heb kunnen trainen op hoog. Het werd 1.77m en bijna 1.80 dat gaf goede hoop voor de toekomst en voor deze meerkamp genoeg punten.

We hadden tussen het hoogspringen en het kogelstoten 5 uur pauze.

Ik probeer dan wat te slapen en te eten. Vooral dat laatste heb ik af en toe moeite mee.

’s Avonds begonnen we aan het kogelstoten en veel meiden hadden moeite om ver te stoten. Ik hoorde daar helaas ook bij. Het werd 15m en maar daar verloor ik gelukkig niet veel punten mee vergeleken bij mijn eigen PR meerkamp.

De 200m echter ging niet goed. Ik liep 150m super, maar kon daarna niet meer versnellen. 24.37s werd het eindresultaat. Hier verloor ik veel punten.

Na dag 1 stond ik vijfde. Dit is een prachtige positie, maar ik baalde enorm. Die 200m tijd was gewoon niet goed, maar hier kon ik niks meer aan doen. Hopelijk komt er morgen een uitschieter was mijn gedachte.

De nacht van zaterdag op zondag was kort. Met het inlopen voelde ik mij verschrikkelijk. Ik was heel benieuwd hoe ik deze dag zou doorkomen. Eenmaal in het volle stadion aangekomen, voelde mijn lijf weer goed.

Ik had het idee dat ik vandaag ver kon gaan verspringen.

Ik begon met een ongeldige sprong. Als atleet is dit heel vervelend, je hebt maar 3 pogingen en de volgende moet geldig zijn. De 2^e poging was geldig, maar niet ver 5.99m. Op mijn PR meerkamp sprong ik 6.38 (daar krijg je bijna 120 punten meer voor). Alles in de laatste poging, NU moet het gebeuren! Ik liep harder en actiever aan en de sprong voelde oke, maar nog steeds niet heel goed. Ronald wees naar het scorebord 6.32!!!! YES! Ik werd 4^e in dit veld, terwijl ik niet een hele goede springer ben. Goede zaak dus!

Voor het speerwerpen kwam de Duitse meerkampster naar mij toe om te zeggen als ik ver zou werpen een podium plek mogelijk zou zijn. Ik lachte en dacht er voor de rest niet meer aan. Het inwerpen voelde goed, ik voelde heel precies wat ik aan het doen was. Speer is een enorm technisch onderdeel, alles moet kloppen voor een verre worp. Mijn eerste worp was 55m, maar een aantal cm onder mijn PR. Super begin, maar de worp voelde niet perfect. De 2^e worp verpeste ik en maakte ik ongeldig, deze was namelijk niet verder. Alles of niets in de laatste worp. Ik werp altijd netjes, maar er moest nu wat meer agressie en kracht bij. Het hele stadion klapte toen ik op de aanloop stond, nu moet het gebeuren dacht ik. Ik wierp en het publiek ging al los. Ze zagen de speer vliegen en vliegen. 58.41m !!!! Wauw! Dit was ongelofelijk. Niemand heeft tijdens een WK op de meerkamp verder geworpen. En nog gekker… ik stond 3^e.

Na het speerwerpen hadden we pauze van 6 uur. Dus 6 uur de tijd om over dingen na te denken. Dit is echt de meest verschrikkelijke periode van de meerkamp. Ik probeerde te slapen en wat te eten. Net voordat we naar het stadion gingen vroeg ik aan mijn coach wat mijn voorsprong was vergeleken nr 4 en nr 5. Deze meiden kunnen goed lopen en de 800m is niet mijn sterkste onderdeel. Maar mijn voorsprong was groot en toen ik dat hoorde werd ik eigenlijk al emotioneel. Ik mocht dit niet verliezen nu ik zo dichtbij ben. Er ging van alles door mij heen.

Ik wilde mezelf, mijn coach, maar ook Nederland niet teleurstellen. Ik moest achter Nafi aan met het idee dat zij voor 2.17 zou gaan. Dit deed ik. Ik heb 500m alleen maar naar beneden gekeken, naar haar spikes en ik zou niet loslaten. Maar daarna merkte ik dat ze te langzaam ging, dus ging ik er voorbij. Ik gaf alles en liep uiteindelijk 2.19. De race had ik misschien anders moeten indelen, maar ik wist dat ik het nationaal record had verbeterd.

Meiden kwamen al naar me toe om mij te feliciteren, maar ik reageerde niet. Ik moest mijn naam eerst op het grote scherm zien. Na een paar minuten stond het er dan. NUMMER 3 ANOUK VETTER met NEDERLANDS RECORD.

Tranen schoten in mijn ogen, ik besefte het nog niet. 3^e van de wereld! Hoe bizar is dat! Wij lopen altijd een ererondje met alle meerkampsters. Ik heb het hele rondje met verbijstering in mijn ogen gelopen. Ik kwam onderweg Bjorn Paree tegen (groot fan) en Paul (asics) die zooo enorm blij waren! En daarna mijn zus en moeder met tranen in hun ogen. Mijn familie ging uit zijn dak. Daarna meteen langs de pers, waar ik ontzettend hyper was en zo ontzettend blij. De prijsuitreiking was niet veel later. Mijn vader/coach begon aan zijn eerste biertje. Om hem zo gelukkig en ontspannen te zien was geweldig.

Ik heb enorm genoten van het WK London 2017. Dit was een toernooi waar ik enorm naar uitkeek. Het was nog mooier dan ik gehoopt had.

Bedankt voor alle lieve berichten en BEDANKT coach en medische staf dankzij jullie stond ik fit aan de start en gezond bij de finish.

Ook wil ik mijn sponsors bedanken voor hun steun en vertrouwen! Asics, CTS-group en Atletiekunie bedankt!